شرکت پارس عمران شهسوار مجری سیستم های ابیاری تحت فشار در رفسنجان
در این روش، در یک سمت غشاء آب دریا و در طرف دیگر، محلولی با غلظت بالای دی‌اکسید کربن و آمونیاک قرار دارد. آب به طور طبیعی به سمت این محلول کشنده غلیظ حرکت می‌کند، ولی غشاء مانع از عبور نمک و سایر ناخالصی‌ها می‌شود. مخلوط بدست آمده سپس حرارت داده می‌شود که باعث می‌شود دی‌اکسید کربن و آمونیاک تبخیر شوند. درنهایت، آب شیرین باقی می‌ماند و دی‌اکسید کربن و آمونیاک جمع‌آوری و مجددا استفاده می‌شوند.
شرکت اواسیس دعا می‌کند که فناوری جدید آنها نه تنها نمک‌زدایی را در مناطق کم‌آبی که هیچ گزینه دیگری وجود ندارد، از نظر اقتصادی مقرون به صرفه می‌کند؛ بلکه برای مناطقی که آب شیرین را باید برای مسافت‌های طولانی منتقل کرد نیز صرفه اقتصادی دارد.
رابرت مک‌گینیز، مسئول بخش فناوری و از بنیان‌گذاران شرکت اواسیس می‌گوید: «هزینه این فناوری به اندازه کافی پایین است که باعث شود پروژه‌های احداث سد و کانال‌های انتقال آب در مقایسه با آن بسیار گران به نظر برسند. این فرایند همچنین به انرژی به مراتب کمتری در مقایسه با سایر گزینه‌های نمک‌زدایی نیاز دارد. مصرف سوخت و انتشار کربن این فناوری در مقایسه با سایر گزینه‌ها، بسیار کمتر و در حد یک دریاچه یا آبخوان محلی است
نکته کلیدی در عملکرد این فناوری، ساخت محلولی کِشنده بود که مواد حل شده آن را به راحتی بتوان جدا کرد؛ کاری که در آزمایشگاهی در به گفته مک‌گینیز، این سیستم از انرژی بسیار کمتری در مقایسه با نمک‌زدایی حرارتی استفاده می‌کند. محلول کشنده را تنها باید تا ۴۰ الی ۵۰ درجه سانتی‌گراد گرم کرد، در حالی‌که سیستم‌های حرارتی آب را تا دمای ۷۰ تا ۱۰۰ درجه سانتی‌گراد گرم می‌کنند.
این دماهای پایین را با استفاده از گرمای هدر رفته نیروگاه‌های برق می‌توان تامین کرد. نمک‌زداهای حرارتی فعلی اغلب در نیروگاه‌های برق مستقر هستند، اما تولید گرمای کافی برای آنها احتیاج به مصرف سوخت بیشتری دارد