در این روش آب مورد نیاز گیاه از طریق شبکه لولهها در سطح مزرعه توزیع و توسط وسایل خروجی، مستقیما در اختیار گیاه قرار میگیرد.
از آنجا که بخشی از سطح زمین اطراف گیاه خیس میشود، به همین جهت به روشهای آبیاری موضعی (Localized Irrigation) موسوم شدهاند.
قدیمیترین روشی که بکار گرفته شده، آبیاری قطرهای است که از اواسط دهه ۱۹۶۰ همزمان با تولید لولههای پلیاتیلن توسعه یافته است.
در حال حاضر وسائل خروجی مورد استفاده با عنوان کلی گسیلنده بسیار متنوع میباشند.
روشهای آبیاری موضعی مانند دیگر روشها دارای مزایا و محدودیتهایی میباشند.
آبیاری موضعی عبارتست از پخش آهسته آب بر سطح یا زیر خاک به صورت قطرات مجزا ، پیوسته ، جریان باریک یا اسپری ریز از طریق قطره چکان نهایی که در طول خط انتقال آب قرار دارند . آبیاری موضعی دارای روشها و مفاهیم متعددی مانند آبیاری دریپ ، آبیاری زیر بستری ، آبیاری فوارهای و آبیاری اسپری است .
سیستم آبیاری موضعی معمولاً جهت آبیاری درختان ، بوتهها، درختچههای انگور، باغها، و …بکار گرفته میشود و شامل کنترل مرکزی ( فیلتراسیون و ایستگاه پمپاژ) – خطوط آب رسان اصلی و خطوط آب رسان فرعی و لولههای لترال و یا آبده میباشد که جنس این لولهها اکثرا پلی اتیلن سنگین (H.D) و جنس لولههای آبده از پلی اتیلن سبک (L.D)میباشد.
در روی لولههای لترال قطره چکان نصب میگردد.آرایش لولههای لترال معمولاً به صورت خطی یا لوپ در اطراف درختان مورد نظر خواهد بود . آبدهی قطره چکانهای مورد استفاده در این سیستم از ۲ لیتر در ساعت تا حدود ۲۴ لیتر در ساعت متغیر میباشد و در شرایط معمولی از قطره چکانهای ۴ لیتر در ساعت استفاده میگردد.
source: irrigation.blog.ir