گوگرد بنتونیتی

گوگرد بنتونیتی

گوگرد بنتونیتی به عنوان ماده مغذی

گوگرد بنتونیتی به عنوان اصلاح کننده خاک

گوگرد بنتونیتی:

گوگرد بنتونیتی کود گرانوله ای است که با بکار بردن در خاک متلاشی شده و می تواند هم به عنوان تامین کننده نیاز گیاه به گوگرد و هم به عنوان اصلاح کننده خاک های قلیایی مصرف شود. گرانول های این کود از ذرات بسیار ریزی تشکیل شده است. گوگرد بنتونیتی حاوی مواد متورم شونده است که می تواند خیلی سریع گرانول های کود را متلاشی پراکنده نماید.

 

 مزایای استفاده از گوگرد بنتونیتی شامل موارد زیر می باشد:

• درصد عنصر مغذی در کود بسیار بالا است که باعث کاهش هزینه حمل و نقل می شود.
• میزان مصرف نیتروژن و همچنین میزان جذب فسفات و عناصر ریز مغذی را افزایش می دهد.
• ذرات بسیار ریز کود سریعا به سولفات تبدیل می شود و در نتیجه نیاز کود را بر طرف می نماید.
• با توجه به نامحلول بودن گوگرد عنصری، این کود در مقابل شسته شدن مقاوم است.
• مقدار قابل توجهی از ذرات گوگردی در زمان رشد به سولفات تبدیل شده و نیاز گیاه به این عنصر مغذی را تأمین می نماید.

 

گوگرد بنتونیتی به عنوان ماده مغذی:

 

گوگرد قسمتی از هر سلول زنده است و در سنتز آمینو اسیدهایی مثل سیستئین و متیونین و بطور کلی پروتئین ها و همچنین ویتامین ها شرکت دارد. اهمیت گوگرد در فرآیند فتوسنتز و افزایش مقاومت گیاه در فصل سرما شناخته شده است. حضور گوگرد در حبوبات برای جذب نیتروژن به مقدار کافی، ضروری است.

حضور گوگرد در فرآیندnitrate-reductase  که در آن نیتروژن نیتراته به آمینو اسید تبدیل می شود، از اهمیت خاصی برخودار است. گوگرد اندازه و وزن دانه های گیاهی و همچنین راندمان نیتروژن در سنتز پروتئین را افزایش می دهد. محصولات کشاورزی که به مقدار زیادی به کود نیتروژنه نیاز دارند، باید به مقدار کافی گوگرد در اختیار داشته باشند تا بتوانند نیتروژن مورد نیاز خود را جذب نمایند.

کیفیت و راندمان محصولات کشاورزی از جمله علوفه، غلات و محصولات کشاورزی فیبردار با بکار بردن کودهای گوگردی به مقدار قابل توجهی افزایش می یابد.

حرکت گوگرد در خاک عمدتا به صورت توده یا بوده و جذب آن به وسیله گیاهان به شکل سولفات امکان پذیر است. گوگرد در درون گیاه پویا نبوده، بنابراین علائم کمبود از برگ های جوان آغاز می شود. کمبود گوگرد اثری مهم در کاهش رشد گیاه داشته و به دلیل شرکت در ترکیب پروتئین ها کمبود آن با رنگ پریدگی در برگ های جوان مشخص می شود. کمبود گوگرد باعث تجمع از غیر پروتئینی در گیاهان می شود که تهدیدی جدی برای سلامتی مصرف کنندگان آن خواهد بود. 

کمبود گوگرد که اثر قابل توجهی در به تاخیر انداختن رشد گیاه دارد، با گیاهان کلروز شده ای مشخص می شود که در آن ها رشد متوقف، ساقه نازک و برگ ها پیچیده شده اند. غلظت گوگرد در بیشتر گیاهان حدود ۵/۰-۲/. درصد است. نسبت مناسب ازت به گوگرد در محدوده ۷:۱ تا ۱۵:۱ است. بعضی آب های آبیاری حاوی مقدار قابل توجهی گوگرد هستند. در صورتی میزان سولفات موجود در آب آبیاری از ppm  ۵ بیشتر باشد گیاه با کمبود گوگرد مواجه نخواهد شد. بیشتر کودهای شیمیایی حاوی گوگرد به فرم سولفاته و محلول در آب می باشند.

مهمترین منبع گوگرد نامحلول، گوگرد بنتونیتی است. با بکار بردن گوگرد بنتونیتی در خاک، بنتونیت موجود در آن رطوبت خاک را جذب نموده و گرانول ها در خاک متلاشی می شوند. با تأثیر باکتری های موجود بر ذرات ریز گوگردی، گوگرد عنصری به یون سولفات تبدیل می شود که قابل جذب توسط گیاه است.

این اکسیداسیون به عوامل مختلفی از جمله دما و رطوبت خاک، منافذ موجود در خاک و اندازه ذرات گوگرد بستگی دارد. در خاک های گرم که دارای رطوبت کافی هستند عمل اکسایش بهتر انجام می شود. بعضی از عواملی که باعث می شوند نیاز به مصرف کودهای حاوی گوگرد افزایش یابد عبارتند از:

افزایش مصرف کودهای شیمیایی حاوی مقادیر بالاتری از عنصر مغذی هستند

• افزایش راندمان محصولات کشاورزی
• افزایش مصرف گوگرد توسط گیاهان
• کاهش مصرف حشره کش ها و قارچ کش های گوگردی
• ایجاد محدودیت قانونی برای انتشار سولفور دی اکسید به اتمسفر
• بسیاری از خاک های کشاورزی با کمبود گوگرد مواجه هستند
• افزایش آگاهی نسبت به نیاز گیاهان به عنصر غذایی گوگرد

در صورتی که گوگرد بنتونیتی به صورت مناسب همراه با سایر عناصر غذایی بکار برده شود این کود  نیاز گیاه به گوگرد  را بر طرف نماید.

 

گوگرد بنتونیتی به عنوان اصلاح کننده خاک:

pH خاک تأثیر قبل توجهی بر  عناصر غذایی موجود در خاک دارد. نیتروژن، فسفر، پتاسیم و عناصر ریز مغذی تحت تأثیر pH خاک قرار می گیرند.

 pH خاک در مناطق مختلف جهان

گیاهان از نیتروژن و گوگرد برای سنتز اسیدهای آمینه که در ساخت پروتئین ها شرکت دارند، استفاده می نمایند. در pH بالا نیتروژن موجود در خاک به فرم نیترات در می آید که قابل جذب توسط گیاه نیست. نیترات تنها در حضور سولفات و در pH پایین می تواند توسط گیاه جذب شود.

نیترات ها نه تنها باعث به هدر رفتن ازت می شوند که برای گیاه قابل استفاده نیست، بلکه آن ها از نظر زیست محیطی نیز مضر بوده و با شسته شدن با آب آبیاری باعث آلوندگی آب های زیر مینی شده سلامت مصرف کنندگان آب را به خطر می اندازد.

 رشد زود رس گیاه و تشکیل ریشه توسط فسفر انجام می شود و  گران ترین کود ماکرو محسوب می شود. اما در خاک هایی با pH برابر ۵/۷، فسفر با کلسیم موجود در خاک به فرم نامحلول در می آید که غیر قابل دسترس توسط گیاه می باشد و در نتیجه راندمان کود پایین می آید.

همچنین پتاسیم که برای رشد ریشه ها ضروری بوده، مقاومت گیاه را نسبت به افزایش داده و باعث بهبود کیفی و کمی محصولات کشاورزی می شود در pH بالا غیر قابل دسترس گیاه است. pH مناسب برای جذب عناصر غذایی حدود ۵/۶ است.

چگونگی تأثیر pH بر جذب عنصر غذایی توسط گیاه

 

با بکار بردن گوگرد بنتونیتی در خاک، بنتونیت موجود در آن رطوبت خاک را جذب نموده و گرانول ها در خاک متلاشی می شوند. اندازه ذرات کود متلاشی شده در محدوده چند میکرو تا چند دهم میلی متر است. با تأثیر باکتری های موجود بر ذرات ریز گوگردی، گوگرد عنصری به اسید سولفوریک تبدیل و باعث کاهش pH خاک می شود.

این اکسیداسیون به عوامل مختلفی از جمله دما و رطوبت خاک، منافذ موجود در خاک و اندازه ذرات گوگرد بستگی دارد. در خاک های گرم که دارای رطوبت کافی هستند عمل اکسایش بهتر انجام می شود. بنابراین کاربرد گوگرد بنتونیت در خاک باعث کاهش pH شده و میزان جذب و کارآیی کودهای شیمیایی را افزایش می دهد.

باید به این نکته توجه نمود که تبدیل گوگرد عنصری به سولفات یک فرآیند بیولوژیکی (آهسته) بوده و یک واکنش شیمیایی (سریع) نیست. این فرآیند زمانی اتفاق می افتد که باکتری های موجود در خاک فعال باشند یعنی زمانی که خاک گرم و مرطوب است. لازم است که دمای خاک بالاتر از  ۵۵F باشد.

باکتری ها در زمستان فعال نیستند بنابراین به کار بردن در فصل پاییز هیچ تأثیری بر pH خاک نخواهد داشت. افزون بر این، خاک نباید پر آب باشد (ناهوازی). در این محیط  گوگرد باکتری های ناهوازی به هیدروژن سولفید تبدیل می شود. هیدروژن سولفید باعث از بین رفتن ریشه گیاه می شود.

مقدار گوگرد مورد نیاز به بافت خاک بستگی دارد. رس ها و مواد آلی موجود در خاک مانند یک بافر عمل می نمایند و ⁺H تولید شده را جذب نموده و یون های معدنی را به محیط آزاد می نمایند.

بطور کلی خاک های شنی به کمترین مقدار گوگرد و خاک هایی که حاوی مقادیر بیشتری مواد آلی و یا رس هستند، مقدار گوگرد مورد نیاز آن ها نیز بیشتر است. این مسئله از اهمیت خاصی بر خوردار است که زمین های کشاورزی یک سال قبل از شروع به کشت، با گوگرد بنتونیتی تیمار شوند تا pH خاک اصلاح گردد.

 

گوگرد عنصری مورد نیاز برای کاهش pH خاک به حدود ۵/۴

Current pH	Soil type
	Sand	Loam	Clay
۵.۰	۱۷۵	۵۳۰	۸۰۰
۵.۵	۳۵۰	۱۰۳۰	۱۶۰۰
۶.۰	۵۳۰	۱۵۴۰	۲۳۰۰
۶.۵	۶۶۰	۲۰۲۰	۳۰۳۰
۷.۰	۸۴۰	۲۵۶۰	۳۸۳۰

 

پارامتر CEC، ظرفیت کاتیون قابل تعویض، معیاری از بافت خاک می باشد. جدول زیر محدوده CEC را برای انواع خاک ها با بافت های مختلف نشان می دهد. برای مثال در صورتی که pH خاک حدود ۵/۶  و پارامتر CEC آن برابر ۱۲meq/100 g  باشد، میتوان تخمین زد که بافت خاک از نوع لوم می باشد. براساس جدول بالا حدود ۲۰۰۰lb گوگرد بنتونیتی در هر هکتار لازم است تا بکار برده شود تا pH خاک به حدود ۵/۴ کاهش یابد.

محدوده CEC برای انواع خاک های با بافت های مختلف (lb/acre)

Soil Type	CEC
Loamy sand:	< 5   meq/100 g
Sandy loam:	۶-۸   meq/100 g
Loam:	۹-۱۲  meq/100 g
Clay loam:	۱۲-۱۷ meg/100 g

 

 

source:http://sulfur.nigc.ir/